Ήταν 4 Ιουλίου του 2004, όταν ο Άγγελος Χαριστέας με δικό του γκολ κάνει την στέψη και στέλνει όλους τους Έλληνες στα ουράνια. Η Εθνική Ελλάδος πραγματοποιεί ένα θαύμα και κατακτά το EURO κερδίζοντας την διοργανώτρια Πορτογαλία μέσα στο σπίτι της. Εκείνο το βράδυ πέρα από τη μεγάλη χαρά που είχαν όλοι οι Έλληνες, έγιναν όλοι μια αγκαλιά. Εκτός από εκείνους φυσικά που καιγόντουσαν εκείνη την ώρα στο http://www.star-vegas.gr/. Αφήνοντας στην άκρη τα οπαδικά και τις μεταξύ τους κόντρες. Ξέχασαν τι ομάδα είναι και βάλανε την Εθνική πάνω από όλα. Εκείνο το βράδυ γεννήθηκε η ελπίδα για ένα λαμπρό ποδοσφαιρικό μέλλον. Πιστέψαμε πως θα ωριμάσουμε ποδοσφαιρικά και θα ανέβουμε επίπεδο.
Πέρασαν 14 χρόνια από τότε και το ελληνικό ποδόσφαιρο αναστενάζει. Αντί να βρισκόμαστε αρκετά βήματα μπροστά, βρισκόμαστε ακόμα πιο πίσω, ακόμα και πριν κατακτήσουμε το EURO. Σαν υγιής φίλαθλος αναρωτιέσαι γιατί φτάσαμε ως εδώ. Ο οπαδός δεν αναρωτιέται καν. Παρακολουθεί αμέριμνος τον αγώνα, φωνάζοντας και βρίζοντας και σπάζοντας ό,τι βρει μπροστά του όταν ο διαιτητής πάρει μια λάθος απόφαση. Για εκείνους φταίει πάντα ο διαιτητής, δεν φταίει ούτε η ομάδα του που δεν επενδύει σε νέους παίκτες ( και πως να επενδύσει όταν πλέον οι πιτσιρικάδες κοιτάνε μόνο πως να φτιάξουν το μαλλί τους και πως να ξοδέψουν τα πρώτα χρήματα του συμβολαίου αφήνοντας στην τύχη το ταλέντο τους), δεν φταίει ούτε ο προπονητής που όταν έρθει στην ομάδα ζητάει ακόμα και τον Ρονάλντο να φέρει μεταγραφή για να μπορέσει να κερδίσει η ομάδα του.
Ο ίδιος οπαδός περηφανεύεται και αποκαλεί μάγκα τον πρόεδρο της ομάδας του που χρηματοδοτεί ένα ολόκληρο σύστημα με σκοπό να ευνοείται η ομάδα του.
Και πως να πάμε μπροστά ποδοσφαιρικά όταν λόγω μιας αμφισβητούμενης φάσης, που ακόμα και οι καθηγητές διαιτησίας μαλώνουν μεταξύ τους για το τι έπρεπε να γίνει τελικά, ο πρόεδρος της ομάδας εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο με το όπλο του σε εμφανή θέση και παρόλα αυτά εμείς ασχολούμαστε ακόμα με το αν το γκολ έπρεπε να μετρήσει ή όχι. Οποιαδήποτε και αν ήταν η σωστή απόφαση, σε έναν αθλητικό χώρο όπου υπάρχουν παιδιά που παρακολουθούν την αγαπημένη τους ομάδα, δεν μπορεί ένας παράγοντας να δίνει τέτοιο παράδειγμα.
Ο αθλητισμός είναι μία από τις ελπίδες μιας κοινωνίας να αναπτυχθεί και να προοδεύσει. Εκεί μαθαίνεις να σέβεσαι τον αντίπαλό σου, να βοηθάς τους συναθλητές σου, να δένεσαι με την ομάδα σου σαν οικογένεια, να βάζεις στόχους. Εάν κάτσεις όμως και το σκεφτείς, θα δεις πως όλα αυτά τα γνωρίζουν όλοι, αλλά τα επεισόδια και οι “κακές” στιγμές δεν θα σταματήσουν ποτέ και ο λόγος είναι ένας, επειδή πολλοί επωφελούνται από τέτοιες καταστάσεις. Κόσμος και αθλητές στοιχηματίζουν σε αγώνες με αθέμιτους τρόπους, κερδίζοντας εις βάρος αθλητών και ανθρώπων που παλεύουν για ό,τι αγαπημένο έχουν. Σκέψου όμως πόσα επαγγέλματα βγάζουν το μεροκάματό τους από τέτοιου είδους “δυσφημίσεις”, όπως για παράδειγμα εκείνα που ξενύχτησαν για να βγάλουν μια απόφαση τα ξημερώματα.
Δεν πρέπει να ψάχνουμε πάντα κάποιον άλλον να επιρρίψουμε τις ευθύνες. Πρέπει να κοιτάξουμε αν φταίμε και εμείς οι ίδιοι κάπου. Στην Αγγλία δεν νίκησαν την βία επειδή εφάρμοσαν σκληρές πολιτικές, γιατί πολύ απλά στις γύρω μπυραρίες σκοτώνεται κόσμος υπερασπίζοντας την αγαπημένη τους ομάδα., αλλά επειδή σεβάστηκαν το ποδόσφαιρο και επένδυσαν πάνω του. Μια τέτοια επένδυση θα έπρεπε να κάνουμε και εμείς, αρχίζοντας από εμάς τους ίδιους και ύστερα στα παιδιά μας.
